Rozwiń menu

„Dom boga, brama niebios” 

Można powiedzieć, że ta idea w zupełności oddaje to czym dalekiej Mezopotamii były świątynie. Były one stawiane najczęściej w środku miast. Świątynie były przede wszystkim miejscem do odprawiania różnych obrzędów religijnych. W swoim ostatecznym kształcie, możemy rozróżnić rozdzielenie między bogiem i wiernymi, poprzez zastosowanie tarasów.
Głównym surowcem budowlanym była cegła z gliny suszona na słońcu. Do wykończenia wykorzystywano okładzinę z ceramiki. 

( Stały się one pierwszymi obiektami architektury monumentalnej )

W formule że świątynia to schody między niebem i ziemią – jako połączenie pomiędzy bogami i ludźmi w sposób symboliczny, przetrwała na tych terenach przeszło 15 wieków.

„Sztuczna święta góra – Ziemski tron boga – Miejsce na złożenie ofiary”
 

Ewolucja świątyń przyczyniła się do powstania najbardziej charakterystycznego elementu architektury mezopotamskiej, czyli zigguratów. 

Zigguraty były budowlami sakralnymi o mocno zwartej masie, wznoszącej się przy pomocy tarasów schodkowych. Na samym szczycie zigguratu znajdowała się świątynia/kaplica – miejsce dla bóstwa.

Najsłynniejszym i najlepiej zachowanym jest Ziggurat w Ur (2100-2050r p.n.e.) Powstał na zlecenie władców III dynastii Ur, Ur-Nammu i Shulgi. Jej rzut ma plan prostokąta o wymiarach 62 na 43 metry.

Jak na rysunku obok (pierwszy rysunek dot. tej samej świątyni), prowadziły do niej trzy pary zbiegających się schodów. Po drodze na szczyt, przejść trzeba było przez 2 bramy. Szacuje się że jego wysokość sięgała nawet około 26m.
 

Nie sposób nie wspomnieć o Białej Świątyni w Uruk

( ok. 3500r p.n.e. ).

Zbudowana została na planie prostokąta o wymiarach ok. 17 na 22 m. Narożniki świątyni wskazywać miały cztery strony świata. Mówimy o niej biała – dlatego, że jej ściany zewnętrzne bielone były gipsem, które podobno oślepiająco lśniły w pełnym słońcu. 

Biała świątynia posiadała jeden taras ( na który trzeba było się wspiąć schodami by dojść do świątyni ). Sam taras posiadał żłobienia, których luki wypełnione były bituminą. Służyło to wzmocnieniu krawędzi samej skarpy i miało zapobiegać osuwaniu się.