Rozwiń menu

Karnak „Najbardziej Dobrane z Miejsc” – miasto w Górnym Egipcie. W Karnaku znajduje się zespół świątyń wzniesionych w różnym czasie, poświęconych bogom egipskim. Centralne miejsce zajmuje największa na świecie świątynia z salą kolumnową, tzw. „Wielki Hypostyl” – świątynia Amona-Re.

Od północy przylega do niej świątynia Montu – boga wojny, a na południe położone jest sanktuarium bogini Mut, żony Amona. Świątynie te są połączone ze sobą alejami procesyjnymi. W 1979 Karnak został wpisany na Listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Charakterystyczny plan świątyni egipskiej nowego państwa składa się z trzech części wzdłuż głównej osi:
- dziedziniec z bramami poprzedzony bramami,
- pylony i hypostyl
- sanktuarium

Egipt został podbity w roku 525 p.n.e. przez Persów, a w roku 323 p.n.e. przez Aleksandra Wielkiego. W końcu w 30r. p.n.e. Oktawian August dołączył Egipt do Imperium Rzymskiego. Przez ten cały okres oczywiście wznoszono nowe świątynie i inne budowle.

Okres Ptolemeuszy (po zdobyciu Egiptu przez Aleksandra Wielkiego) obfitował w liczne obiekty jak np. świątynie Dendera, Edfu, Esna czy Kom Ombo. Nie możemy również zapomnieć o jednym z cudów starożytnego świata jakim była Latarnia Morska na Faros.

Nie mniej jednak tym wpisem i świątynią w Karnaku kończymy naszą krótką Hap’owską historię starożytnego Egiptu i niebawem ruszamy dalej,...    

Co ciekaw świątynia w Karnaku nie powstała za życia jednego władcy, ba nie nawet za dwóch. Świątynia Amona powstawała od XVIII do XXX dynastii. Okazuje się, że świątynia była wielokrotnie przebudowywana. Budowlę ukończył dopiero Tutmosis III. Jednak mimo wprowadzania wielu zmian, jedno pozostało niezmienne. Mianowicie wszystko było podporządkowane istnieniu jednej głównej osi. 

W Karnaku najbardziej interesującym elementem jest hypostyl, stanowiący trzon świątyni.

Jest to sala o dachu wspartym na kolumnach, z czasów Ramzesa II, dynastii XIX. Każda ze znajdujących się tam kolumn ma 23 m wysokości. Nie stoją one jednak w pełni symetrycznie, co pozwoliło na uzyskanie z poziomu pieszego widoku „lasu” kolumn. Zamykają one widza w przestrzeni bez perspektyw. Obniżenie zewnętrznych kolumn pozwoliło na wpuszczenie światła naturalnego do przestrzeni Sali.